Dağların ardından açan menekşe
Kalbim de ne umut kaldı nede neşe
Bugün de hüsranı giyindim güzelce
Kalbimde ne umut kaldı nede neşe
Doğurdu anam beni acıya, sızıya
Aç kaldım bir lokma huzura
Birde yar ayrılığı yağdı başıma
Ağladım anamın çaresizce ağlayışına
Bağrıma hasreti bağlayıp ezdim
Çölünde gül kokusuna hasret gezdim
Matem dağında kader ırmağını sezdim
Yazılanın başıma gelmesinden bezdim
Oluşurdu sensizlikten özlemim
Sükutumu sökerdi sözlerin
Kabrimi aydınlatacaktı gözlerin
Umuda yenik düşmüş viraneyim
