Adım Ayşe duyun beni
Ben Muhammed ölüyorum, görün beni
Ne zaman kör oldu gözleriniz
Duymaz oldu kulaklarınız
Ne zamandan beri harlar oldunuz yakılan ateşi
Oysa acıtırlarken canımı
Ne çok bekledim sessizce, yardıma gelmenizi
Saçımı okşayıp 'Geçti artık' demenizi
Siz Peygamberimin ümmeti
Siz sarıp sarmalarken sıcacık evlerinizde çocuklarınızı
Koparıp aldılar kollarımdan benim annemi ve babamı
Yaktılar kitabımı, mahzun bıraktılar sokaklarımı
Kurşun sesleriyle böldüler gördüğüm rüyaları
Duymadı kimse hıçkırıklarımı
Silmedi kimse gözyaşlarımı
Ve siz sustukça…
Ellerinde beyaz güvercinlerle almaya geldiler
Namusumu, canımı
Koca dünyanın küçük insanları
Hatırlamayın siz, yerinize savaştığımı
Bilmeyin siz sofralarda tıka basa doyarken
Benim kuru bir ekmeğe muhtaç kaldığımı
Ve en çok ta şarkılar söyleyin neşeli şarkılar yüksek sesle
Bastırmak için göğe yükselen çığlıklarımı
Ey Muhammed'in ümmeti
Yoksa daha vakti gelmedi mi
çektiğim acıların hesabını sormanın…
Artık uyanın çünkü ben annemi, babamı istiyorum
Korkuyorum... Görmüyor musunuz kan kırmızıya boyanıyor dünya Uyanın ne olur! Çok korkuyorum...
