Yok, öyle hemen Allah-u Ekber deyip, tek başına namaza durmak! Niye ailene de namazı emretmiyorsun, niye onları da namaza davet etmiyorsun? Çoluk çocuğuna niye namaz kılın demiyorsun? Niye ailene namazı hatırlatmıyorsun? Sadece kendine mi Müslümansın / sadece sen mi Müslümansın? Ne yani sen Müslümansın da onlar kâfir mi? Sana farz da onlara değil mi namaz ibadeti?
Oğlun olmuş eşek kadar, kızın olmuş sıpa kadar; yirmisinden sonra veya üniversiteyi kazandıktan sonra yahut da üniversiteyi bitirdikten sonra mı başlayacaklar namaza! 7-8-9 yaşlarından itibaren alıştıracaksın çocuklarını namaza, güzel sözle, hediyeyle, vs... Bu ne kadar kötü bir bencilliktir ki; kendi ahiretini düşünüyorsun ama çocuklarının ahireti hiç umurunda değil! Çocuğunu seven, çocuğuna namazı emredendir!
Farkında değil misiniz; gün be gün namaz kılanlar azalıyor! Çevremizdeki on Müslümandan en az beş altısı bênamaz! Şeyh torunları, hoca kızları, imam çocukları bile bânamaz olmuşlar!
Adama bakıyorsun, gelmiş altmışına hâlâ namazla niyazla işi yok, cami cemaat diyorsun, durup eşek gibi suratına bakıyor; sanki ölünce camiye hiç götürülmeyecek ve namazı hiç kılınmayacakmış gibi! Sonra bir de araştırıyorsun ki; ya babası da namaz kılmıyormuş ya da kılıyormuş ama kendine Müslümanmış, bir güne bir gün çocuğuna namazı ne emretmiş ne sevdirmiş...
Ağaç yaşken eğilir, kuruduktan / yetiştikten sonra eğmeye çalışırsanız kırılır! 15'inden, 20'sinden sonra çocuklarınıza "Namazını kıl evladım" demenizin ne bir etkisi olur ne de kıymeti, zira artık o çocuk, şekil almaya müsait bir fidan değildir! Şeklini almıştır bile, sadece sizin bundan haberiniz yoktur!
DÜNYALARINI DÜŞÜNDÜĞÜNÜZ GİBİ, AHİRETLERİNİ DE DÜŞÜNÜN ÇOCUKLARINIZIN... Kısacası; çocuklarınıza acıyın!
